Onstuimig zuid Thailand

Na een paar dagen bijtanken zonder te tanken in Prachuap Khiri Khan (gewoon elke avond maar twee biertjes), ging de reis weer verder. En met een aflopend visum in de rugzak werd het tijd het land te verlaten op mijn weg naar het zuiden. Tijd voor een “visa run” zoals dat in het reis termen heet en in Ranong, daar waar de grens met Myanmar is opengesteld, deze gedaan. Dat Ranong overigens één van de natste plekken in Thailand is heb ik geweten met plus minus achttien uur regen aan één stuk door. Ik begon me wel een beetje zorgen te maken over het weer hier in het zuiden en opmerkingen van locals van “Regenseizoen, heel normaal”, en ”Duurt maar drie maanden tegenwoordig! Vroeger, voordat het merendeel van de bossen gekapt was, duurde het acht maanden, valt best mee dus”, zorgden voor een onrustig gevoel. Ik wist dat ik niet in de beste periode aan het reizen was, maar het zou toch niet zó erg zijn….

De “visa run” bleek appeltje eitje te zijn. ’S morgens netjes opgehaald bij het guesthouse, waarna ik met een privé taxi naar de veerboot gebracht werd. Daar voorzien van een kaartje om mijn nek waaraan elke douane beambte aan zowel Thaise als Myanmarse zijde kon zien dat deze buitenlander, die natuurlijk geen woord van beide talen spreekt, voor de visa run kwam. Gevolg was dat ik zonder ook maar één woord te hoeven spreken binnen één uur en vijftien minuten weer op Thaise bodem stond en welgeteld tien minuten in Myanmar ben geweest. De stempels in mijn paspoort waren amper gedroogd toen ik al weer op de boot terug naar Thailand werd gezet. Strak geregeld dus, en na het passeren van de douane in Thailand stond de chauffeur al weer te wachten om me naar het busstation te brengen. Voor het eerst in drie maanden werd ik aangenaam verrast door een stukje efficiënt plannen én het werkelijk uitvoeren van dit plan, en stond ik na twee uur op een bus te wachten die, je raad het al, niet geheel onverwacht met “enige” vertraging vertrok en natuurlijk véél later dan verteld aankwam op het grootste eiland van Thailand, Phuket.

Op dit eiland, waarop niemand in de gaten heeft dat het een eiland is door de immense omvang, een aantal dagen door gebracht in het Phuket Town. Een stad met een oud centrum van onder Sino-Portugese architectuur gebouwde panden dat gezellig aanvoelt, en dat ook werkelijk kan worden als er meer toeristen afkomen op de met galerieën, restaurantjes en coffeeshops gevulde straatjes.

Voor meer actie moet je naar de westkust van het eiland waar prachtige stranden liggen en waar in Patong vele dames het oudste beroep ter wereld uitoefenen. En met dames bedoel ik ook de lady boys die daar rond lopen, waarvan er waarschijnlijk meer zijn dan je in eerste instantie kunt onderscheiden. Prostitutie en allerlei gerelateerde zaken zoals de vele massage plus salons vind je daar op elke hoek van de straat en daar wordt niet moeilijk over gedaan. Het wordt algemeen geaccepteerd net zoals de jongens die in een verkeerd lichaam zijn geboren en die zich langzaam laten omvormen, allemaal heel gewoon hier. En omdat dit ook Thailand is, ben ik net als overigens verbazingwekkend vele families met kinderen die je in zo’n omgeving niet zou verwachten, toch maar even een kijkje gaan nemen daar.

Het echte “op een eiland” gevoel kreeg ik pas op Ko Phi Phi. Niet het Robinson Crusoe idee, want op Ko Phi PHi ben je nooit alleen, maar wel het gevoel van ver weg op een tropisch eiland omringt door het azuur blauwe, warme zilte water en witte stranden gevuld met kokosbomen en andere palmen. Helaas iets te veel strandtenten die tot diep in de nacht muziek over het eiland jagen en de daarbij horende jonge backpackers die hun emmertjes gevuld met sterke drank proberen te legen. Leuk om even te zien, zeker vanaf het hoogste punt van het eiland, maar niet te lang.

Dus op naar het volgende eiland Ko Lanta, waar ik opgewacht werd door Remco van Wees. Remco woont als oud Grollenaar, na wat omzwervingen over de wereld, alweer een jaar of vier vijf in Thailand nadat hij van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt. Via Facebook had ik al eerder contact gehad met hem en laten weten dat als ik in de buurt was ik even aan zou komen voor een biertje. Dus zo gezegd, zo gedaan.

De ontvangst was prima en nadat hij mij had ondergebracht in een prima bungalow resort van een bevriend Zweeds koppel werd het natuurlijk tijd voor een biertje. Gedurende de uren en dagen erna nog menig biertje samen met hem en vrienden / collega instructeurs gedronken. En op deze manier een mooie inkijk gekregen op wat er zich in het duik wereldje op Ko Lanta afspeelt.

Als klap op de vuurpijl zelf de luchtfles ook maar weer eens op mijn rug geknopt, om na meer dan tien jaar de wondere wereld onder de zeespiegel maar weer eens te aanschouwen. Na wat theorie vragen aan boord van de boot en een snelcursus hoe zet ik mijn uitrusting klaar, mocht ik met Remco als mijn duikinstructeur het ruime maar ook woelige sop in. De omstandigheden waren verre van ideaal door een straf windje en redelijke golven, die zelfs een paar zee zieken opleverde aan boord, maar eenmaal onder wordt alles heel snel rustig. De eerst tien á vijftien minuten was weer even wennen om de balans te vinden maar het verbaasde me hoe snel het weer vertrouwd voelde. En na wat oefeningetjes onderwater was de “Fresh-up dive” geslaagd en konden we genieten van het prachtige onderwaterleven.

De midweek Ko Lanta vloog voorbij en het was voor mij alweer bijna tijd om Thailand voor de tweede maal te verlaten. Dit heb ik via Hat Yai, een stad in het onstuimige zuiden van Thailand gedaan. Er is daar namelijk een strijd gaande die het wereld nieuws niet haalt en waar wij dus niets van mee krijgen, maar al jaren vechten de drie zuidelijkste provincies voor een onafhankelijk islamitische staat. En geweld wordt hierbij niet geschuwd, met als gevolg duizenden dozen in de laatste tien jaar.

Gelukkig heb ik, afgezien van een artikel in een Engelstalige krant waarin de gebouwen van een buitenlandse rubberplantage in vlammen op gingen, niets mee gekregen van de aangaande strijd en heb ik veilig Maleisië kunnen bereiken.

En daar wederom twee oude bekenden getroffen. Dit maal de Amerikaanse Jess en de Canadese Amanda waarmee ik in Laos de Tree Top Adventure (drie dagen Zip-linen in het oerwoud) heb gedaan. Beide werken in het onderwijs en wonen in de stad Ipoh zo’n vier uur rijden vanaf de grens met Thailand. En aangezien Ipoh op mijn route lag naar Kuala Lumpur hun ook maar even met een bezoek vereerd.

Kuala Lumpur oftewel KL heeft niet lang van mij kunnen genieten. In de halve dag dat ik er geweest ben heb ik de indruk gekregen dat deze stad ook meer weggelegd is voor het vrouwelijke geslacht, want de “shopping mall’s” zijn hier als paddenstoelen uit de grond geschoten. De enige attractie die mij kon bekeren waren de Petronas Twin Towers die tot één van de hoogste gebouwen op deze aarde behoren en die vol in de zon een mooi plaatje opleverde.

Het weer trouwens viel gelukkig reuze mee des te verder ik van Ranong afkwam. Wel af en toe buien in de namiddag / avond maar zoals in Ranong driekwart dag achtereen, nee dat gelukkig niet meer.

Vanuit KL ben ik terug gevlogen naar Chiang Mai in het noorden van Thailand, daar waar ik de eerste twee weken ook al had doorgebracht en ik een leuke tijd heb gehad. Dit leek me een uitstekende plek om de ook de laatste week door te brengen. Mede doordat ik vanuit deze stad nogmaals een rondje op een motor kon doen om de ruïnes van Koninkrijk Sukhothai te kunnen bekijken die ik op mijn eerste reis naar het zuiden gemist had.

De duizend kilometer tuffen vielen soms niet mee met zeer slechte wegen en zelfs stukken waar de weg volledig ophield en overging in een zand en gravel weg. Blijkbaar heeft de Thaise regering nog geen geld genoeg om bepaalde stukken af te maken en worden ze nu maar aan hun lot over gelaten. Ik heb me meerder malen afgevraagd of ik wel op de goede route zat maar de witte paaltjes langs de weg gaven mij duidelijk aan dat dit wel het geval was dus… vooruit dan maar…..

Thailand, geweldig…. voor mij een periode van ontmoetingen met oude bekenden. Maar naast dat, ook een prachtig land met inwoners die oprecht vriendelijk en eerlijk zijn. Dus hiervoor mijn twee handpalmen op elkaar en een kleine buiging, en wellicht tot ziens.

Het allerlaatste hoofdstuk van deze reis speelt zich af in Hong Kong waar ik via Bangkok naar toe ben gevlogen. In deze drukke stad waar de zonnestralen de bodem niet kunnen raken door de vele hoge flatgebouwen die schouder aan schouder uit de grond zijn gestamd, mijn laatste dagen van mijn wereldreis doorgebracht. Om het wat specialer te maken veruit de duurste hotelkamer geboekt van mijn gehele reis, maar het uitzicht vanaf de tweeëndertigste verdieping over de haven mocht er zijn.

Van de crisis in de wereld is hier weinig te merken en ook niet in Macau een staatje plusminus vijftig kilometer verderop waar ik een dagje naar toe ben gegaan. In deze speciale administratieve regio van de Volksrepubliek China (net als Hong Kong), waar de casino’s vijf maal de omzet draaien ten opzichte van Las Vegas in de VS, ben ik in financieel opzicht niet rijker geworden.

Maar ik ga wel terug naar Nederland als een “rijk man” van de vele indrukken die ik heb opgedaan in alle landen die ik in mijn reis heb aangedaan. En het beste van allemaal: van de vele ontmoetingen met reisgenoten en natuurlijk de lokale bevolking. Een geweldige ervaring die ik de rest van mijn leven bij me zal dragen…..

En nu..., nu op naar de stamppot,

Arnout