Twee dagen brommen in Nieuw Zeeland

Na een paar dagen van bijkomen in het mooie en bruisende Queenstown de oranje Stray-bus weer gepakt om een deel van het eiland te gaan bekijken die ik in mijn vorige reis niet heb gezien. Milford Sound, een door een gletsjer uitgesleten dal voorzien van stijl omhoog rijzende bergwanden,gevuld met zeewater (dat dus eigenlijk een fjord moet worden genoemd),stond bovenaan mijn lijstje van dingen die ik gezien moest hebben. Via een lange mooie rit door bijna ondoordringbare dichte bossen in het fjordenlandschap van het Zuidereiland werd na vijf uur bussen deze toeristische trekpleister nummer één van Nieuw Zeeland bereikt. Het eerste aanblik is geweldig, een rustige kobalt blauwe zee van waaruit immense steile rotsenkliffen opdoemen tot ongeveer 1700 meter hoogte boven de zeespiegel. Een cruiseschip bracht ons en een aantal busladingen vol met van origine Aziatische toeristen, vervolgens verder in deze sprookjes achtige omgeving waar na regenval (gemiddeld zeven meter per jaar) wel 1000 watervallen te bewonderen zijn. Helaas heerst er in geheel Nieuw Zeeland op dit moment een droogte en dit betekende dat ik helaas zo ongeveer 980 watervallen heb gemist. Ook de dichte bewolking en de afwezigheid van de dolfijnen en walvissen die zich zo af en toe hier laten zien, hielpen niet mee om de ultieme plaatjes te schieten, maar ondanks dat blijft het een oogstrelende omgeving dat zeker de lange busreis waard was.

Het vervolg van de reis bracht mij naar het plaatsje Bluff aan het einde van het zuidereiland dat door de Maori’s ook wel wordt aangeduid als “de Boot”, op weg naar “het Anker” Stewart Island, het derde eiland van de Kiwis. Dat ik overigens in zowel het vorige als in dit verslag niet veel vertel over de Maori’s en hun cultuur heeft te maken met het feit dat zij zich voornamelijk op het noordelijke eiland bevinden en dat dit eiland “de Rog” (het eiland ziet er uit als een rog of te wel een Sting-Ray), voor hun het belangrijkste is. Afgezien van namen in het Maori’s en natuurlijk de vele Maori gerelateerde souvenirs, kom je hier op het zuidereiland simpelweg niet zo heel veel Maoricultuur tegen. Dus mams je hebt geluk; ik kom (waarschijnlijk) niet met een Maori gezichts- of andere tatoeage terug!

Maar dat ik hopelijk terug kom heeft ook te maken met het feit dat de Nieuw Zeelandse autoriteiten de praktijken van een twijfelachtige duikmaatschappij aan banden heeft gelegd. Met deze door de Stray-buschauffeur aangeraden maatschappij zou ik letterlijk in zee zijn gegaan om ergens rondom Stewart Island grote witte haaien vanuit een kooi van dichtbij te bekijken, maar bij de plaatselijke VVV waar ik mij duik wilde boeken, kwam de mededeling dat uit “veiligheidsoverwegingen” dit avontuur niet door kon gaan. Nog wel geprobeerd om dit via een andere geautoriseerd bedrijf te regelen maar die voeren niet uit in de dagen dat ik op het eiland verbleef en helaas zat er voor mij niets anders op dan, misschien een beetje kneuterigen maar wel veel goedkoper, vogels te gaan bekijken, waar dit met bomen en varens bezaaide en voor 85% uit natuurgebied bestaande eiland er boven gemiddeld veel van heeft.

’S Avonds na zonsondergang zelfs nog een keer op speurtocht geweest op zoek naar een echte Kiwi, maar helaas deze bijna vleugelloze bruin gevederde vogel en symbool van Nieuw Zeeland niet gezien.
Geen grote witte haaien dus, geen schichtige bruine kiwi, maar gelukkig wel één kleine blauwe pinguïn (de kleinst van alle soorten) die nu waarschijnlijk het lootje heeft gelegd omdat ik hem per ongeluk met flits op gevoelig plaat heb gezet, iets waar ze niet zo goed tegen kunnen. Sorry…. die ziet dus sterretjes, iets waar ik op Stewart Island ook van heb genoten. Duizenden sterren zie je hier, ver weg van alle lichtvervuiling. Naast het Zuiderkruis en de witte wolk van onze eigen galactisch stelsel, de Melkweg genaamd , ontelbare sterren waarvan ik jullie de namen bespaar (en ook niet allemaal weet overigens), tot bijna op de horizon. Prachtig, aantallen die je in Nederland helaas niet meer kunt aanschouwen.

Lokale sterren een paar dagen later gezien, na wederom een ritje door Lord of the Ring achtige landschappen, in Dunedin een stad met veel Schotse invloeden, waar ik een wedstrijd aanschouwd heb van het Super 15 Rugby team the Highlanders. Rugby is hier verweven in de cultuur en hele familie’s komen hier kijken naar de wedstijden op wereldwijd het allerhoogste competitie niveau . Ze zijn hier gek van rugby en als het nationale team de “All Blacks” op een belangrijk toernooi moet spelen ligt normale leven stil, net zoals bij ons bij wedstrijden van Oranje. De wedstrijd vol met actie was mooi om te zien maar helaas gingen de lokale helden kopje onder. Of dit enig invloed had voor de omzet in de kroegen betwijfel ik want de supporters hingen er bijna letterlijk met de benen uit na de wedstrijd en het bleef nog lang onrustig in de straten.

Rust en prachtige uitzichten vond ik in de dagen die ik in Aoraki / Mt Cook National Park heb doorgebracht. De rust kwam toen de +/- vijfendertig andere bus genoten, het hostel verlieten na de eerste nacht en ik er nog twee langer bleef, en de uitzichten één dag daarna toen de regen het voor gezien hield en de wolken besloten te verdampen met als gevolg dat Mt Cook, de met gletsjers bedekte hoogste berg van Nieuw Zeeland, zich uiteindelijk liet zien.
Dit was overigens na een halve dag regen ergens eind december in Chili de eerste keer in vier en halve maand dat ik twee dagen van bewolking met regen en zelf sneeuw heb gezien. Ik kan me nu ook dus best wel voorstellen dat jullie daar in het koude kikkerlandje wel klaar zijn met de winter en uitzien naar wat zonneschijn. Ik krijg hier ook een beetje genoeg van het factor 50 strijken op alle aan de zonnestralen blootgestelde lichaamsdelen.…….

Via Rangitata met een fantastisch uitzicht op de Rangitata rivier en vallei, ben ik nu aangekomen in Christchurch waar het rondje Zuidereiland voor mij ophoudt. De afgelopen twee dagen in de bak gezeten, althans in een tot hostel omgebouwde oude gevangenis . Celgenoot was oude bekende Mark Donham (kamer genoot van Room 203 op de Plancius en wereldreiziger per motor), die ik één week geleden in Queenstown ook al getroffen heb en nu dus weer. Net als ik probeert hij ook te volop te genieten en precies zoals bij voorgaande ontmoetingen hebben wij weer een hoog aangeschreven restaurant in mijn reisbijbel “Lonely Planet” vereerd met een bezoek om te genieten van een lokale hapjes en een drankjes.

De laatste dagen hier in Christchurch en omgeving doorgebracht met Thijs te Braake, plaats- en oud voetbalteamgenoot die hier op vakantie is vanuit Australië. We wisten van elkaar dat we zo rond dezelfde tijd hier aan de andere kant van de wereld zouden vertoeven en hebben onze reisplannen op elkaar afgestemd. En onder het motto “er is altijd tijd voor een biertje met een goede vriend” hebben we elkaar getroffen en uiteraard de daad bij het woord gevoegd.

Bijna zes weken geleden hier aangekomen en het is voor mij nu alweer tijd om dit land en continent te verlaten. Het lijkt nog maar net geleden dat ik hier begon; tja “time flies when you're having fun”. Zes weken waarin ik meer en minder van Nieuw Zeeland heb gezien dan vijftien jaar daarvoor; minder kroegen van de binnenkant en meer Nieuw Zeeland van (de) buiten(kant). Zes weken waarin ik als niet bril drager toch met een andere vijftien jaar oudere bril "op” het land heb gezien. Een land waar ik over vijftien jaar best nog een keer naar terug wil. Al is het alleen maar om de relaxte mensen, de prachtige landschapen en de relatieve rust weer te treffen en natuurlijk om te zien wat er van het centrum van Christchurch geworden is. En misschien Milford Sound met blauwe luchten… en om één van de grote wandelingen te lopen, en een kiwi? Nog genoeg te doen hier.....


Volgende continent Zuidoost Azië, te beginnen in Vietnam, waar ze gelukkig wel aan de goede kant van de weg rijden, maar hoe kom je daar de straat over !?!

See ya later, Arnout