Kronkelend Noord Siam

De belevenissen in Thailand begonnen in Chiang Mai, de grootste stad in het noorden van Thailand. Wederom vliegend, de tussen de hoogste bergen van Thailand gelegen en hoofdstad van de gelijknamige provincie bereikt, binnen het tijdsbestek van twee uur vanuit Luang Prabang, Laos. De keuze om te vliegen was dit keer niet alleen maar berust om mijn status als flashpacker in stand te houden; bijkomend voordeel van vliegend Thailand binnen komen is dat je dertig dagen mag verblijven in het land dat in het verleden Siam hete, in tegenstelling tot de vijftien dagen die je in je paspoort gestempeld krijgt als je via land het Koninkrijk betreed.

Chiang Mai is een relatief grote stad maar voelt niet aan als één van deze. De oude ommuurde binnenstad is gezellig en druk maar overzichtelijk, en gevuld met veel in het oog springende rode pick-up taxi’s waar je als klant achterin de overdekte bak wordt vervoerd. Van allerlei restaurantjes en opvallend veel goede koffiebarretjes maken het prettig vertoeven. Zondags echter wordt de stad overspoeld door toeristen die af komen op de “Zondagsmarkt”, en dan kun je letterlijk op elke hoek van de straat plaats nemen op een ligstoel voor een voetmassage. Frappant om te zien was dat iedereen, maar dan ook iedereen, zelfs alle toeristen inclusief mezelf, hun bezigheden staakten, stil en rechtop gingen staan toen om zes uur ’s avonds het Thaise Volkslied via luidsprekers door de straat schalde. Luttele seconde na het beëindigen hiervan zette het mierennest zich vervolgens weer in beweging om onverstoord de bezigheden weer op te pakken waar ze voor de onderbreking mee in de weer waren.

Na een paar dagen stad werd het echter weer tijd mijn vleugels te spreiden om meer van het noorden te zien en wat een geluk voor mij; ze hebben hier een aantal prachtige routes die je, ahhh wat toevallig nou…., per motor kunt doen! Dus nogmaals een motorfiets gehuurd, dit maal wel een straatvariant, om weer de nodige kilometers op twee wielen af te leggen.

Onderweg op de “Mae Hong Son Loop”, vele kronkelende meters weg (1864 bochten) onder me door zien komend en prachtige akkers, beboste bergen en nationale parken passerend, zelfs de hoogste van berg Thailand; Doi Inthanon (2565m) beklommen. Dit beklimmen betekend de laatste twintig verticale meters lopend en de rest rijdend over het keurig aangelegde zwarte asfalt. Uitzicht op de top was overigens nul komma nul door de laag hangende bewolking. Maar juist deze wolken en dus het vochtige klimaat plus de hoogte, geven de berg en het nationale park eromheen een bijzondere en mystieke uitstraling.

Dicht bij de grens met Myanmar een dorpje bezocht waarin het uit Birma gevluchte Karen volk woont. De vrouwen van deze stam vormen de toeristische attractie met hun lange nek door het dragen van zware metalen halsringen. Rond lopen in deze menselijk dierentuin was eigenlijk wel een beetje raar, maar wetende dat dit juist hun bron van inkomsten is een aantal vrouwen maar vastgelegd op gevoelige plaat.

En op mijn plaat ging ik later die dag zelf ook! In een scherpe steile bocht op de terugreis van een bezoek aan een ander bergdorpje tijdens de regenachtige afdaling op een smal en door vallende bladeren glibberig geworden weggetje. Niet alleen de NS heeft dus last van vallende blaadjes! Gelukkig reed ik zeer langzaam, maar wat krassen op de motor, een afgebroken richting aanwijzer en uiteraard een deuk in mijn ego was het negatieve resultaat. Uiteindelijk de weg kunnen vervolgen nadat ik de motor onder de vangrail vandaan had geplukt en in het prachtige stadje Pai vervolgens rustig bij kunnen komen op een heel mooi plekje.

De volgende dag weer een schrik momentje bij het weg rijden van een mooi uitkijkpunt. Met letterlijk geen mens op de weg was ik even het niet geheel onbelangrijk feit dat ze hier in Thailand links rijden vergeten. De tegemoet komende met groot licht knipperende pick-up, bijna iedereen rijd zo’n ding daar in het noorden, blijkbaar niet en een snelle reactie bracht mij terug in de wereld van de links rijdende, waarna we beide onze weg weer "rustig", dat wil zeggen met een iets hogere hartslag, konden vervolgen.

Ik weet niet of bovenstaande twee gebeurtenissen de gemoedstoestand van mijn moeder ten goede komt, maar Mam; alles gaat goed hier! De beschermengel doet zijn werk nog steeds prima!

Op de terugweg naar Chiang Mai ook nog even Tiger Kingdom aangedaan, daar waar je tijgers kunt aaien. Misschien controversieel, ik zie ze ook liever in het wild in hun natuurlijke omgeving, maar dit was voor mij een gelegenheid om zeer dichtbij, sterker nog: ik heb op de staart van één van de tijgers gebeten, te komen waar dit in Europa waarschijnlijk nooit zou kunnen en mogen. Het blijven natuurlijk wilde dieren ondanks dat ze met en door mensen zijn groot gebracht.

Na een paar dagen rust in Chiang Mai, wasje laten doen, massage laten doen, goed eten en drinken, vervolgens op dezelfde motor gestapt voor een rondje Noord-Oost Thailand. Tijdens deze “Golden Triangle Loop” ook weer mooie dingen gezien zoals de letterlijk schitterende witte tempel in Chiang Rai, het op een bergrug gelegen dorpje Doi Mae Salong met theevelden en Chinese invloeden, het drielandenpunt tussen Thailand, Laos en Myanmar, en fantastisch mooie wegen bereden met schitterende uitzichten op het aangrenzende Laos.

Na twee weken echter mijn uitvalbasis in het noorden Chiang Mai verlaten voor een bezoek aan metropool Bangkok. Daar afgesproken met David, een Engelsman die ik heb leren kennen op de boot naar Antarctica en waar ik in Argentinië en Chili een aantal weken mee heb samen gereisd. Het weerzien onder het genot van een biertje was erg leuk. Verhalen uitwisselen van belevenissen die we na het uit elkaar gaan beide hebben beleeft en natuurlijk ook die we samen hebben meegemaakt, met als absolute hoogtepunt het bezoek aan het witte continent.

In Bangkok zelf niet zo heel veel gedaan. Wel nog even een tempel bezocht die ik tijdens de stop-over hier in Bangkok op mijn vorige grote reis naar Australië van vijftien jaar terug ook bezocht had, opnieuw bekeken. Mooi om terug te keren op een plek die je al eerder heb bezocht en zeker deze met de gigantische liggende gouden Boeddha van vijfenveertig meter lang en vijftien meter hoog.

De brug over de rivier Kwai en vooral het oorlogskerkhof met ook vele Nederlandse slachtoffers van waren zeker de moeite waard om te bezoeken. Het afsluitende treinritje over een deel van het traject van de dodenspoorlijn leek nu op een idyllische aflevering van “Rail Away” maar met de gedachte dat deze in de tweede wereldoorlog door geallieerde krijgsgevangenen aangelegde spoorlijn naar Myanmar gemiddeld tweehonderd doden per dag opleverede gaat het idyllische er snel af…..

Een berichtje op Facebook van bovenstaande ontmoeting met David resulteerde in de volgende verassende ontmoeting. Oud-collega en vriend Orhan bleek ook in Bangkok te zijn; op vakantie met zijn vriendin. Ook hier moest natuurlijk weer worden geproost op het feit dat we elkaar ver weg van huis tegenkwamen. De tweede avond had dit proosten iets minder lang hoeven te duren voor mij, maar met wat minder slaap in het lichaam dan normaal kon ik ’s ochtends op tijd mij bed verlaten voor de trein naar het zuiden.

In deze trein overigens mijn meest beangstigende moment meegemaakt tijdens mijn gehele verblijf hier in Zuidoost Azië. Na een paar uurtjes boemelen begon een Fransman van middelbare leeftijd zich zeer vreemd te gedragen doordat hij een diabetisch aanval (een hypo) kreeg. Als een zombie liep hij door de treincoupé, zelf niet wetende wat hij aan het doen was en niemand, zelfs zijn vrouw, die er ook nog een keer van langs kreeg, kon hem eerst niet tot bedaren krijgen. Door de taalbarrière, de Franse vrouw sprak geen Engels of Thai, de conducteur geen Frans begonnen meerder personen zich er mee te bemoeien, waardoor de angst in de ogen van de Fransman alleen maar groter werd. Met zijn huilende kleine kinderen naast hem die geen idee hadden wat hun vader aan het doen was, lukte het de uiterst rustige conducteur, een Engelse met medische achtergrond en zijn vrouw uiteindelijk hem wat suiker in te laten nemen en begon hij eindelijk weer bij de positieven te komen en begon gelukkig de rust weder te keren. Uiteindelijk liep het allemaal goed af, maar dat was best “scary”.

Die trein bracht mij uiteindelijk in het plaatsje Prachuap Khiri Khan waar ik in een leuk guesthouse kan bijkomen van een paar mooie dagen Bangkok en waar ik dit verhaal op “papier” aan het zetten ben. Van hieruit verder zuidelijk voor de laatste weken (elf augustus staat de terugreis gepland), met hopelijk ook nog even een kort bezoek aan Myanmar…

Groeten vanaf het asfalt,

Arnout