Zonnig Zuid Vietnam

Na Hue te hebben verlaten, op weg naar Hội An voor een vijf uur durende relatief korte reis per bus naar in mijn ogen de parel van Vietnam. Voor mij de eerste kennismaking met wat ze hier het type “open bus” noemen. Meestal zijn dit bussen waarbij het interieur bestaat uit drie rijen dubbeldeks geplaatste net iets te smalle ligstoelen met daartussen twee eveneens te smalle looppaden, waarbij als je geluk hebt, het mechanisme van de stoel nog steeds werkt zodat je deze in verschillende zit/lig standen kunt zetten. Je voeten verdwijnen in een schuin aflopend net iets te klein vakje onder de stoel voor je, zodat je al met al net niet comfortabel kunt zitten/liggen. Chauffeurs van deze, en overigens alle bussen, zijn van het type wegpiraat en hebben als taak hun Vips aan boord zo snel mogelijk van A naar B te brengen hierbij desgewenst zowel links als rechts inhalend waar mogelijk, en in hun ogen is dat zo’n beetje overal! Er wordt overigens wel netjes om de twee uur een tijdje gerust door deze maniakken (of het is om het nicotine gebrek aan te vullen) en ook snelheidsbeperkingen worden netje s in acht genomen om boetes te grootte van een maand salaris te voorkomen, om vervolgens de “race” weer te vervolgen.

Maar zoals vermeld is vijf uur een relatief korte rit en deze al achterover liggend want natuurlijk was het mechanisme van mijn stoel kaduuk, en horizontaal genietend van het voorbij zoevende Vietnam in Hội An aangekomen. Deze voormalige havenstad van het koninkrijk Champa ligt aan de trechtervormige riviermondingvan de Hội An en was een belangrijk handelscentrum in de 16e en 17e eeuw, toen er handelaren uit China, Japan, Nederland en Indiadaar kwamen. In 1999 is de oude stad van HộiAn opgenomen op de Werelderfgoed lijst van UNESCO, als een goed bewaard voorbeeld van een Zuidoost Aziatische handelsstad uit de 15e tot 19e eeuw, en deze uit hoofdzakelijk gele met donkere houten ramen, deuren, kozijnen en gebinten, bestaande gebouwen in smalle straatjes maken het bijzonder gezellig en knus. Hordes toerristen struinen de straatjes met daarin vele kleine winkeltjes en een markt af op zoek naar een souvenir of waar ze hier ook goed in zijn: maatkleding. ’s Avonds worden er overal lampionnen ontstoken en ontstaat er een bijzonder sfeervol en relaxte omgeving waar je heerlijk rustig in één van de goede restaurants van het fantastische Vietnamese eten kunt genieten.

Terwijl ik overdag aan het genieten was van de omgeving rondom Hội An per “motorbike” besloot het personeel van het Lucky House hotel waarin ik verbleef mijn tassen maar eens nader te inspecteren op zoek naar cash. Een reiservaring rijker en de illusie dat hotelkamers veilig zijn plus de nodige Amerikaanse Dollars en Vietnamese Dongs armer, het toch prachtige Hội An verlaten op zoek naar meer zon.

Deze gevonden in NhaTrang, na een nachtje in de slaapbus, helemaal achterin naast het stinkende toilet op een heel klein plekje waar ik mijn benen bij lange na niet kon strekken, een ruimte van +/- anderhalve meter breed delende met twee medereizigers, ’s ochtends zo rond 5:30 aangekomen in deze badplaats. Frappant om te zien was dat er op dit voor ons erg vroege tijdstip honderden inwoners bezig waren met hun ochtend ritueel dat bestond uit hardlopen, wandelen, badmintonnen, zwemmen, het uitvoeren van een Oosterse vechtkunst of enig andere vorm van lichaamsbeweging om de dag fris te beginnen.
Enkele uren later waren de stranden en het parkachtige strook groen langs het witte strand verlaten om pas ’s middags weer opgevuld te worden met Westerse toeristen. Eén van hen was ik en al lezend en af en toe even het blauwe water in om af te koelen heb ik mijn dagen doorgebracht in deze door Russen overspoelde pleisterplaats.

Een andere manier om meer van het land te zien is om deze per Easy Rider, (per motor met chauffeur / gids) te bekijken en na in NhaTrang op zo’n beetje elke straathoek aan te zijn gesproken door vermeende leden van deze club de keuze laten vallen op één van de vele spin-offs; de Vietnam Rider 1999. Mijn gids Louis nam mij mee van de gebaande paden af om zo het “echte” Vietnam te zien. Onderweg naarDalat liet hij mij een aantal familie bedrijfjes zien waar Vietnamezen op kleinschalig en traditionele manier verschillende producten maken zoals rijstpapier, rietenmatten, zijde en de traditionele Vietnamese hoeden uit palmbladen. Al rijdend richting het in de bergen liggende Dalat is het goed te zien dat bijna elk stukje land wordt gebruikt om iets te produceren ten behoeve van de 86 miljoen tellende bevolking. Het is overal groen maar er zijn weinig stukken oud bos te zien.

Onderweg werd er ook een keer gestopt bij een markt waar ik als enige toerist de attractie was en mijn gids tijd had zijn persoonlijk voorraad verslavende middelen aan te vullen voorde komende dagen. Het gevolg was een regelmatig niet antwoordende gids met rode mondhoeken die zat te kauwen op de vruchten van de betelpalm gewikkeld in bladeren van een andere plant die inmiddels zijn gebit al in redelijk staat van ontbinding hadden gebracht. En tussen de sigaretjes door werden de nodige kilometers afgelegd om uiteindelijk na twee dagen in Mui Ne aan de kust de reis te beëindigen.

Met een houten kont en een maag die een beetje van streek was door, misschien de BBQ en of de biertjes van de gezellige avond ervoor met een Engelse en haar Easy Rider gids, was ik blij de koelte van de hotelkamer weer op te kunnen zoeken. In Mui Ne de dag erna een goed resort uitgezocht voor ontbijt en lunch en de middag een ligstoel aan het strand, die eigenlijk alleen maar voor de echte gasten waren, bezet gehouden. En al, wederom, lezend geprobeerd het boerenbruin op mijn lichaam wat weg te werken.

De laatste week in en rond om de grootste stad van Vietnam Ho Chi Minh City, voorheen Saigon, doorgebracht. In deze stad van 7,5 miljoen inwoners wederom veel mensen, veel scooters, drukte en meer hoge moderne flatgebouwen en westerse winkels. Mijn hotel gelegen in een klein steegje ergens in District 1, in wat ze hier noemen het “Backpackers” gedeelte, was zelfs voor mijn motortaxi chauffeur (een wel hele slechte chauffeur die zijn eigen buurt niet eens kent) nauwelijks te vinden. Om me heen drukke kleine straatjes met restaurantjes, barretjes, massage salons, winkeltjes en overal verkopers op straat die van allerlei prullaria proberen te verkopen.

Via het hotel een toertje geboekt om de nabijgelegen Mekong-Delta te bekijken. Hoogtepunt was een bezoek aan een drijvende markt waar boten afgeladen met van allerlei vruchten zoals meloenen, ananassen en andere exotische vruchten van eigenaar wisselde. Het was een komen en gaan van kleine bootjes met kopers die langs de verschillende grotere boten gingen om hun handelswaar in te slaan. Hiertussen boten met toeristen die op hun beurt weer belaagt werden door verkopers van vers fruit, koffie, bier en frisdrank. Vakkundig werden de varende marktkraampjes langszij onze boot gemanoeuvreerd om met behulp van een haak zelf even mee te liften en ondertussen, het liefst met behulp van kinderen, ons hun waren te verkopen.

Ook de Chu Chi Tunnels mochten uiteraard niet ontbreken op mijn lijst van bezochte plekken. Met zekere trost wordt er verteld over hoe de Vietcong (VC) met behulp van deze tunnels kon overleven in de strijd tegen de Amerikanen. Bom kraters, een vernielde Amerikaanse tank, voorbeelden van valkuilen die je de rillingen over je rug geven en natuurlijk de tunnels zelf geven je een impressie van wat er zich hier heeft afgespeeld. Om het één en ander kracht bij te zetten kun je dan ook nog zelf een AK47 of M16 afvuren maar dat heb ik maar aan me voorbij laten gaan. Er is hier al te veel geschoten en verloren gegaan…..

En hiermee komt er al weer een eind aan het hoofdstuk Vietnam. Een druk land, volop in ontwikkeling, waar overal letterlijk aan de weg wordt gewerkt en langs deze wegen helaas te veel rommel ligt. Een land van heerlijk eten wervelend Hanoi en fantastisch Hội An.

Maar ga ik hier terug komen? Ondanks dat ik een ticket heb om vanaf Hanoi via Hong Kong weer terug te vliegen naar Amsterdam denk ik van niet.

Volgende stop: Phnom Penh, Cambodja