De fameuze wegen Ruta 40 en Carretera Austral

“Teleurstelling bij SBS om slechte kijkcijfers”; deze quote kwam ik deze week tegen in een artikel op internet. De vergelijking met mijn blog is natuurlijk snel gemaakt, maar in tegenstelling tot SBS ben ik uiterst tevreden over de “kijkcijfers”. De nachten van niet kunnen slapen na het uploaden van weer een nieuwe episode in het leven van een wereldreiziger zijn (ver) verleden tijd. Inmiddels heb ik, althans zo lijkt het, een schare trouwe lezers opgebouwd die telkens weer de moeite neemt de site op waarbenjij.nu te bezoeken om mijn verhalen en foto’s tot zich te nemen, waarvoor hulde.

Het is erg prettig om telkens weer te zien dat het aantal “views” al gauw weer oploopt tot ver boven de honderd per verslag. Allemaal hartelijk dank daarvoor, en natuurlijk ook voor de leuke reacties op dezelfde site of via Facebook. Wat dat betreft is het internet een geweldig medium om te communiceren. Ondanks het feit dat ik hemelsbreed ver weg ben, lijkt het alsof de wereld relatief klein is. Soms komen de reacties letterlijk luttele seconden na het uploaden al binnen en heb ik nog niet eens de prenten kunnen plaatsen bij de belevenissen! Dus, zie je geen of maar een paar foto’s in het verslag: kom een dagje later weer terug, want ik upload per verslag minimaal 20 momentopnames om tekst te ondersteunen en jullie hopelijk een beetje het gevoel te geven van wat ik beleef.

Maar net zoals bij jullie draait de wereld hier ook door en gaat de reis weer verder. Zoals in het vorige verslag vermeld, gaat de reis naar het noorden en hiermee stijgen naast het aantal afgelegde kilometers, de temperaturen, ook de toppen van het Andesgebergte. Vanuit El Chaltén de stoffige en weinig bereden Ruta 40 weer opgedraaid. Deze vermaarde weg die ook door Ernesto “Ché” Guevara per motor is afgelegd, loopt door bijna geheel Zuid- en Noord-Amerika en is deels nog onverhard. De eerste etappe van +/- 600 kilometer naar Los Antiguos leidde ons weer door het lege en schrale steppe gebied in Argentinië. Het land is er droog en de struiken die er leven reiken door de extreme omstandigheden maximaal tot heuphoogte. Een uitgestrekte vlakte met op de achtergrond brede imponerende bergruggen, die we af en toe doorkruisen om vervolgens de volgende vlakte weer in te duiken. Urenlang blijft het uitzicht vrijwel onveranderd. Af en toe is er een teken van leven als er een groepje wilde lama’s (guanaco’s), of een koppel struisvogels, al dan niet voorzien van kroos, onze blikken kruisen. De weg, soms licht slingerend, soms kaarsrecht tot aan de horizon, lijkt in de verte over te gaan in water door de spiegeling van de verzengende hitte van de zon, maar in de bus met airco is het best uit te houden:-) .

Bij de stad Perito Moreno veranderd het landschap en rijden we korte tijd door een prachtige mini Grand Canyon-achtige omgeving en als we uiteindelijk het Los Antiguos inrijden beginnen de wolken aan de hemel licht oranjeroze te verkleuren. Onverwachts kunnen zelfs de grens oversteken naar Chili door een aansluitende bus, en bij schemer wordt er een onderkomen gevonden om te overnachten in het plaatsje Chili Chico. Zelfs vervoer naar de volgende bestemming de komende dag blijkt geen probleem te zijn op dit late tijdstip en na een biertje om de dag af te sluiten lonkt het bed, ondanks dat deze zich in een twijfelachtig onderkomen bevindt.

Het traject Chili Chico – Puerto Rio Tranquilo wordt per sneltreinvaart afgelegd in een net iets te luxe sprinter-bus van het Duitse merk met de ster op de grille. De leren stoelen zitten fijn maar nu is het ons duidelijk waarom we de avond ervoor een redelijk stevig prijs moesten betalen. Gigantische stofwolken zijn in de spiegels te zien terwijl we langs de kronkelende kust van Chile ’s grootste meer, Lago General Carrera, snellen. Regelmatig rammelen de stenen tegen de onderkant of in de wielkasten van de bus en het mega-wasbordreliëf van de gravelweg draagt niet bij aan een rustig ritje. Maar het was een mooie rit, doordat onze blikken telkens gevuld werden met wisselende beelden van roodbruine bergen en dalen met daarnaast een knal blauw meer, dit in tegenstelling tot het monotone landschap van de dag ervoor.

Zo ongeveer halverwege de rit sloegen we rechtsaf om in noordelijke richting de voormalig General Augusto Pinochet snelweg te volgen. Met de bouw van de snelweg werd begonnen in 1976 onder het regiem van Pinochet om een aantal afgelegen delen van Chili te verbinden met het noorden. Het is een van de meest ambitieuze infrastructuurprojecten ontwikkeld in Chili in de 20e eeuw. De Carretera Austral, zoals de snelweg nu wordt genoemd, heeft een strategische betekenis doordat het doorgang geeft tot een belangrijk deel van het zuidelijk gelegen grondgebied. Voorheen verliep het merendeel van het transport over de wegen van Argentinië maar door de regelmatige conflicten tussen de beide landen wilde Chili daar vanaf. De weg leidt langs bossen, fjorden, gletsjers, rivieren en steile bergen en de aanleg nam jaren in beslag voordat het in 1988 eindelijk werd opengesteld voor het verkeer.

Puerto Rio Tranquilo achterlatend en na een overnachting in een door Duitsers gerund hostel in Coyhaique met grote Ikea stapel- en dekbedden (heerlijk geslapen!!), ging de reis verder richting Puyuhuapi. Het landschap werd opener en bij vlagen zag het eruit alsof we door Oostenrijk reden. Brede dalen met golfende weiden vol met voor hier weelderig gras, voorzien van gele paardenbloemen. De zon brande vel en vanaf de nu netjes geasfalteerde weg zien we hier en daar boeren die met behulp van hun trekker het vaak door Populieren omzoomde grasveld los maaien, om hier een tijdje later balen van te maken.
Die middag rijden we door het nationale park Queulat, op naar Puyuhuapi. We worden omgeven door een dicht woud van oude bomen, struiken en reuze rabarber-achtige planten. Het ziet eruit als in de film Jurassic Park, zonder de dinosaurussen dan, en waarschijnlijk heeft het er buiten het nationale park ook zo uitgezien voordat grote delen zijn ontgonnen.
Na aankomst is het net als in de eerder genoemde plaatsjes het vaste stramien; bed zoeken, vervoer regelen en vervolgens eten. Vooral het vervoer levert in deze afgelegen plekken nogal eens een probleem op, maar na meerdere keren van het kastje naar de muur te zijn gestuurd is er meestal wel een oude rammelde bus te vinden voor het komende stuk. Hierbij is het handig dat David, waarmee ik nog steeds reis, in tegenstelling tot mij, de Spaanse taal goed beheerst.

Futaleufú is de volgende stop waar we meerdere dagen verblijven. Fu-ta-leu-fú, het klinkt als één van de eilanden in de stille oceaan en zou in het rijtje Tahiti, Fiji of Tuvalu niet misstaan maar is toch echt plaatsje in Chili waar men rodeo rijd en geniet van het wilde water in de Rio Futaleufú.
Rodeo blijkt overigens een sport te zijn die populairder is dan voetbal in dit land en toevallig is er in de dagen dat wij in Futaleufú zijn een meerdaags evenement. Een mooie gelegenheid dus om de Chileense cultuur op te snuiven. Geen Amerikaanse taferelen met steigerende paarden of stieren, maar ruiters of te wel “Huasos” gekleed in chique kleding en voorzien van hoed en kleurrijke gestreepte poncho, die proberen te paard jonge stieren op te drijven. Aan hun hakken, grote ronde sporen om hun paarden op een onnatuurlijke zijdelingse manier door de arena of op z’n Chileens gezegd “Media Luna” te sturen. Het publiek reageert enthousiast bij elke geslaagde poging en net als zij, genieten wij ook van het bier en de empanadas.

Dat Rio Futaleufú beroemd is voor white water rafting was mij niet bekend, maar werd na een blik op het wereldwijde web snel duidelijk. Eén van de beste plekken op aarde om te raften en dit buitenkansje konden we niet zomaar laten voorbij gaan, dus samen met David en vier andere reizigers werd er een team geformeerd om de rivier te bedwingen.
Na de nodige instructies gingen we los om de sectie “Bridge to Bridge” aan te vallen met Josh Lowry, een legende in dit wereldje, aan het roer. De eerste versnellingen waren goed te doen maar aangekomen bij de versnelling met de misleidende naam “Pillow” of te wel het kussen (IV+), nam de rivier een deel van de bemanning te grazen. Aan het einde van een serie van vijf golven en de achterliggende gaten die steeds hoger en dieper werden, werd de helft van de bemanning, inclusief mij, als een pionnetje op het mens-erger-je-niet bord van het speelveld geslagen door de laatste gigantische golf. Na een stukje zwemmen en weer aan boord te zijn gehesen kon de rit weer verder door de met witte koppen gevulde rivier. Na 2½ uur varen en het passeren van de tweede brug kwam dan het toetje, een aantal secties van de 5e graad, waar geen ruimte meer was om te spelen. Op afstand zie je één witte deken en lijkt het niet zo ruig maar eenmaal daar zie je verdiepingshoge golven met achterliggende gaten waarin je een auto kwijt kunt. Kortom serieus wild water waar je niet overboord wilt vallen (en dat gebeurde dan ook gelukkig niet) en na zo’n 3 uur peddelen zetten we moe maar voldaan weer voet aan wal.
De aansluitende lunch was na de gedane arbeid zeer welkom en smaakte fantastisch, net zoals de gehele dag. Een mooie afsluiting van een gebied in Chili dat niet in mijn oorspronkelijke plannen voorkwam, maar mij aangenaam heeft verrast.

Dezelfde dag de bus nog genomen en de grens gepasseerd, Argentinië weer in. Via de plaats Esquel de Ruta 40 richting het noorden maar weer opgepakt om uiteindelijk in El Bolsón te eindigen. In dit relaxte plaatsje ben ik nu een paar dagen aan het chillen om onder andere bovenstaand verhaal te schrijven, te lezen en in een hangmat te liggen. En El Bolsón, waar het kwik op dit moment de 30 °C toucheert, is een prima plek om dat te doen…..

Hasta luego, of te wel; tot later,

Arnout