Uitwaaien in Patagonië deel 2, nu in Argentinië

Na het bezoek aan Chili, zaterdag 5 januari de bus gepakt terug naar Argentinië. Dit relatief korte ritje van 5 uur bracht mij in het stadje El Calafate, in de provincie Santa Cruz. Zoals bij de eerdere grensovergang, Argentinië uit en Chili in, duurde het papierwerk weer lang. Een buslading vol toeristen zorgt altijd voor een lange rij wachtende mensen, zowel binnen als buiten het vaak te kleine gebouwtje. Ondanks dat er wel voldoende personeel aanwezig is, zijn er voor ons altijd maar één of twee loketten open voor de benodigde stempels. Het ziet er altijd een beetje chaotisch uit; de lange rij met daar tussendoor continu in- en uitlopende minibuschauffeurs of andere personen, die met een bundeltje paspoorten onder de arm van hun klanten, de overige loketten benaderen of zelfs achter de schermen verdwijnen. Klaarblijkelijk bekenden; want ze begroeten elkaar meestal met een zoen op de wang (ook mannen), om zo de rijen te omzeilen en de wachttijd tot minimum te beperken. Luttele minuten later wordt er weer afscheid genomen, om het pand te verlaten met de benodigde paparassen. Elke geslaagde poging leidt natuurlijk tot fronsende wenkbrauwen bij de netjes wachtende meute inclusief mij, die met “iets” meer geduld uiteindelijk de cijfers en letters van verse inktafdruk in hun paspoort kunnen bewonderen.

Afgezien van het wachten bij de grensovergangen was de rit van Puerto Natales naar El Calafate oké. Het voerde ons door een leeg een schraal steppe gebied, waar enkel schapen kunnen overleven. Dit komt omdat het klimaat wordt beïnvloed door de aanwezigheid van de Andes. De door de westenwinden aangevoerde wolken worden door de hoge bergen tegengehouden, zodat daar zeer veel neerslag valt. Het land ten oosten van de Andes krijgt daarom zeer weinig neerslag. Schapenteelt en de productie van wol op uitgestrekte estancias, of te wel landgoed, is dan ook de enige economische activiteit van betekenis.

In El Calafate aangekomen eerst maar eens op zoek gegaan naar een brace om de gekwetste knie te ontlasten. Deze gevonden bij de plaatselijk drogisterij en aan het aanbod te zien ben ik niet de enige die hulpmiddelen nodig heeft om zich redelijk normaal over straat te kunnen begeven. Voor zo’n beetje elk lichaamsdeel was hier wel een ondersteunend elastiek te vinden…..

De dagen erna rustig aan gedaan en wat rondgewandeld in en om het stadje. Afgezien van de vele souvenirwinkeltjes, restaurants en bars aan hoofdstraat met de vele toeristen, is er in de plaats zelf niet zoveel te beleven. Tenzij je geïnteresseerd bent in het wel en wee van straathonden, dan kun je het hart ophalen want die gedijen weelderig. Voor de vogelaars onder ons is er aan de rand van El Calafate een reservaat te bezoeken waar je haast fluorescerende oranjeroze flamingo’s kunt zien, en andere inheemse eend-, gans- en vogelsoorten. En om de stijve beentjes na de “Towers of Paine” (de torens van pijn) toch wat los te lopen, beide bovenstaande opties (uitgezonderd de straathondenstudie) gedaan.

Toch wordt het stadje in de zomermaanden overspoeld met toeristen die allemaal komen voor de ten westen gelegen gletsjers in het Nationaal park Los Glaciares. De topattractie is de gletsjer Perito Moreno, één van de weinige nog steeds groeiende gletsjers, die onderdeel uit maakt van het Zuid-Patagonische IJsveld, 's werelds op twee na grootste zoetwaterreserve. De gletsjer is met een gemiddelde snelheid van 1 a 2 meter per dag zeer actief en daardoor breken er regelmatig grote stukken af aan de voorkant van de 5 km brede en +/- 60 meter hoge blauwe tong die vanuit de bergen gracieus het dal in glijdt. Natuurlijk heb ik ook dit natuurwonder bekeken vanaf de vele looppaden en uitkijkpunten, en tijdens die dag, waarvan het weer een beetje somber was, kunnen genieten van tonnen vallend ijs. Alleen het geluid is al geweldig… daarbij ook nog de beelden van diepblauwe ijstorens die langzaam inzakken en of omvallen in het melkachtig turquoise gletsjermeer is waanzinnig.
En om je kennis te vergroten kan ik je een bezoek aan het Glaciarium +/- 6 km buiten de stad aanbevelen. Erg modern museum (2010) met veel informatie over de regionale gletsjers.

Volgende stop in mijn reis door Zuid-Amerika was het +/-200 km noordelijker gelegen relatief nieuwe El Chaltén. Dit plaatsje is in 1985 pas ontstaan na een claim op het gebied van Chili, en het beginnen van een stadje als reactie van Argentinië. Het is inmiddels een plaatsje met +/- 1600 inwoners en moet het bijna volledig hebben van de toeristen die geduurde de zomer vanuit alle werelddelen komen voor de uitstekende trekkings- en klimmogelijkheden die het gebied rond Mt Fitz Roy en Cerro Torre bied. Het stadje is net iets te ruim opgezet om het als één geheel, gezellig aan te laten voelen. De gebouwen op zich zijn vaak klein, best leuk ingericht maar staan redelijk ver weg van elkaar en bovendien is naar schatting 50 procent van de gebouwen niet af! Ik heb nog nooit een plaats gezien met zoveel niet afgemaakte gebouwen. Er zit hier blijkbaar weinig “Schot” in de bouwwerkzaamheden. In sommige gevallen is de beneden verdieping af en in gebruik genomen, terwijl de rest nog afgemaakt moet worden. Blijkbaar moeten er eerst moneta's in het laadje komen voordat bouw verder gaat.

In plaats van de prachtige dagtochten, die bijna iedereen hier maakt naar de verschillende meren met uitzicht op de granieten toppen, heb ik het maar bij een paar kleine wandelingen gehouden. Mirador de los Condores en Mirador de las Águilas waren makkelijke prooi voor de gehavende jager. Het resultaat een aantal raak geschoten plaatsjes met daarop de omgeving van Mt Fitz Roy en zelfs een aantal van de geweldige Andescondor met een spanwijdte +/- 3 meter, die op de majestueuze wijze het dal binnen zweefde bij, zoals de naam al doet vermoeden, Mirador de los Condores.
Een ander makkelijk te bereiken plek was Lago del Desierto op 37 km afstand van El Chaltén. Al hobbelend over het gravelweg, met mooie uitzichten op de wisselende omgeving, was deze in 1½ uur zonder ook maar één zweetdruppel te verliezen bereikt, al zittend op de achterbank van de minibus. Eenmaal aangekomen bij dit langgerekt, smalle en fjordachtige meer omgeven met bos van hoge groene loofbomen, ongeveer 2 uur langs het kraakheldere meer gelopen met aan de overkant uitzicht op de noordzijde van het Fitz Roy gebied met wederom uitzicht op verschillende, (hier gaan we weer), gletsjers. Het enige gezelschap waren de drie, tot aan hun middel in het water staande vliegvissers voorzien van crème kleurige bodywarmers met daaraan de benodigde uitrusting, die zo af en toe een regenboogforel binnen hengelde, en verschillende vogels die het gebied rijk was.

Net zoals in het vorige verslag is de kop “uitwaaien in Patagonië”, maar in dat verslag heb ik, voor de oplettende lezer, weinig woorden besteed aan de wind die nu wel degelijk een vermelding waard is. Was het in Puerto Natales bij vlagen windstil en rustig, hier in El Chaltén heb ik werkelijk kracht gezien van de onophoudende koude bries, dat resulteerde in gebroken elektriciteitskabels die gevaarlijk over de weg slingerden, en de stroomuitval als gevolg. Dat laatste, net nadat ik een vers bakkie koffie had besteld in de plaatselijke bakkerij, die ik dus op mijn buik kon schrijven. Kon nog wel een kopje thee krijgen met een slomp melk, maar daar heb ik maar voor bedankt.

Met mijn Spaans gaat het overigens niet zo best. Sinds de boot naar Antarctica ben ik omgeven door voornamelijk Engels sprekende reizigers en dat bevorderd gebruik van de Spaanse taal niet. Ook in alle toeristische oorden waar ik kom, spreekt het personeel van de ensembles waar ik me in bevind voldoende Engels om er voor te zorgen dat ik mijn Peso’s daar achter kan laten. De basis dingen zoals een bed, eten / drinken en waar is het toilet, leveren geen problemen meer op. En met nog zo’n ongeveer één maand te gaan in het Spaansprekende deel van reis vind ik het eigenlijk ook wel best.

Maandag 14 januari wordt de reis naar het noorden voortgezet richting Los Antiguos, een klein plaatsje dicht bij de grens met Chili. De weg leidt over de beroemde Ruta 40, een afgelegen en weinig bereden gravelweg met een buiten gewoon mooie omgeving. De bedoeling is dat we daarna via Chili Chico aan de Chileense zijde van de grens de weg vervolgen naar het noorden over de eveneens beroemde Carretera Austral, om uiteindelijk in El Bolsón Argentinië uit te komen. Enne, met we bedoel ik mezelf en David Turner, een Engelsman en kamergenoot van de Plancius, die ik de afgelopen tijd elke keer weer tegen het lijf loop. En aangezien we beide de zelfde kant op moeten, we elkaar wat langer dan een paar dagen kunnen verdragen, hebben we maar besloten om een tijdje samen op te trekken, voor zolang het duurt.

Hasta luego, Arnout