Uitwaaien in Patagonië, Chili

Na de geweldige trip naar Antarctica gaat het genieten gewoon door. Niet van 1ste kerstdag, want die heb ik half slapende doorgebracht in een net iets te volle bus, om van Ushuaia naar Puerto Natales in Chili te reizen. Geen kalkoen voor mij dus, maar een paar broodjes ham/kaas om deze 15 uur durende reis, al draaiend in je stoel om een goede positie om te vinden, te volbrengen.

Puerto Natales ligt in een van de vele fjorden die Chili reik is. Het water is er kalm en het landschap is omgeven door spectaculaire, met sneeuw bedekte bergen. Hier en daar ligt een oude vissersboot in het water te wachten om weer in dienst te worden genomen en er zwemmen zwarthals zwanen rond die zo af en toe hun kop in het koude water steken op zoek naar iets eetbaars. En het zonnetje laat zich regelmatig zien tussen de dreigende wolken, die door wind in sneltrein vaart voorbij worden geblazen. Welkom dus in Patagonië, waar het weer grillig is en in korte tijd zeer snel kan veranderen.

En wat doe je dan om de “Plancius Pounds” er in Puerto Natales weer af te werken: dan ga je 5 dagen hiken in het Nationale Park Torres del Paine. Het park ligt in het zuiden van Chili en bestaat uit bergen, gletsjers, meren en rivieren en is in ongeveer 2 uur te bereiken vanaf Puerto Natales.

Tijdens een informatie praatje in een van de hostels kwam ik Engelsman David, mijn kamer genoot op de Plancius weer tegen, en het plan om samen de klassieke W-trek te gaan doen was als snel gemaakt. Na de nodige informatie te hebben ingewonnen kon de voorbereiding beginnen. Aangezien het hoogseizoen is en de aanwezige slaapplekken in de Refugios (de berghutten) al lang vergeven waren was er geen andere keuze dan de nachten kamperend door te brengen. Dus tent, slaapzak en matje huren, en natuurlijk de nodige boodschappen inslaan. Hierbij rekening houdend dat alles in de rugzak de berg op- en afgesjouwd moet worden.

Zaterdag 29 december om 8:00 stond er een bus voor de deur van het hostel om ons naar de ingang van het park te brengen. Na een introductie filmpje en de zeer uitdrukkelijk wens om je aan de regels te houden kon het avontuur beginnen. Deze regels overigens zijn zeer strikt en houden o.a. in dat je alles wat je het park inbrengt zelf weer mee retour moet nemen; dat je niet van de paden mag afwijken; en het allerbelangrijkste dat je alleen op de aangegeven plekken vuur mag gebruiken.
Helaas worden deze regels niet altijd opgevolgd door de vele bezoekers en dat leidde tot een grote brand eind 2011, die een groot deel van het park in vuur en vlam zette. De schade is enorm en in het eerste deel van ons traject duidelijk zichtbaar. Het herstel kan wel 30 jaar duren volgens de lokale bevolking, die hun inkomstenbron bijna letterlijk in rook op zagen gaan.

Na een korte boottocht stoof het team dat inmiddels was uitgebreid met een derde lid, Sara een Amerikaanse doctor (altijd handig), fris en fruitig de berg op, richting het eerste kamp en de verderop liggende Grey gletsjer. Met links van ons het typisch blauwe gletsjermeer, stoomden wij op naar het eerste kamp. Het terrein was heuvelachtig met hier en daar stukken bos voorzien van zwart geblakerde dode bomen. Onder dit trieste aanblik inmiddels wel weer weelderig groene gras en zo af en toe een jonge scheut. Het herstel is dus begonnen.

Het aanblik van de naderende gletsjer met hier en daar een drijvende ijsberg deed Sara goed, terwijl David en ik niet onder de indruk waren, na de overkill aan gletsjers en ijsbergen de week ervoor. Maar na het bereiken van Campamento Grey, het opzetten van de tenten, de gletsjer eens van dichterbij bekeken, en dan blijkt het toch wel weer bijzonder om zo’n grote bewegende ijsmassa van dichtbij te zien.

De warme douche die middag was heerlijk en de spaghetti smaakte goed. ’s Avonds zelfs nog een biertje gedronken in de naast de camping gelegen refugio en zo rond 22:00 gingen de luiken naar beneden. Op dat moment lieten de weergoden het ook afweten en begon het zachtjes te regenen. Het ging langzaam over in grotere druppels en die nacht bleven ze maar vallen. Achteraf hoorden we van andere wandelaars dat het zelfs sneeuwde aan de andere kant van de berg, zo’n 20 tot 30 cm.

De ochtend van dag 2 begon nat maar na een paar uur wandelen over het zelfde terrein als de dag er voor klaarde het op. Zeker na het verorberen van een joekel van een hamburger in de refugio die we onderweg tegenkwamen. Tijdens deel 2 van de dag begon de zon ook letterlijk weer te schijnen en werd Campamento Italiano in goede gemoedstoestand maar met vermoede benen gehaald.
Na het opzetten van de tenten, geen douche vandaag, en wederom een bordje spaghetti, vervolgens naar een punt gelopen waar we prachtig uitzicht hadden op verschillende gletsjers die af en toe stukken van zichzelf naar beneden lieten vallen. Het geluid alleen al is fantastisch om te horen….

De derde dag bracht ons een wandeling in het overweldigende Valle del Francés. De rugzak slechts gevuld met het benodigde eten voor die dag was een welkome afwisseling ten op zichtte van de dagen ervoor. Water is overigens onderweg uit elk beek of rivier bij te vullen en smaakt heerlijk. Lopende tussen de oude bomen op de top van een door de gletsjers gevormde heuvelrug met uitzicht op verschillende bergmassieven is een geweldig gevoel. Na elke “donderslag” speuren je ogen de bergwand af om er achter te komen waar de berg nu weer tonnen sneeuw en ijs heeft gedumpt op de onderliggende massa.

Verderop in het dal spectaculair uitzicht op een veel jonger bergmassief van o.a. graniet met verschillend gevormde toppen. Hieruit zijn ook de beroemde torens van het NP Torres del Paine gevormd die we later hopelijk vanuit een ander dal mogen aanschouwen.

Na terug komst de tent afgebroken en de +/- 17 kg zware rugzak weer op de rug geslingerd, om 5,5 km verderop de boel weer op te zetten voor de derde nacht in Campamento Los Cuernos. De laatste dag van het jaar bracht ons een erg gezellige maaltijd (spaghetti) samen met andere wandelaars uit verschillende delen van de wereld. Maar het klapstuk van de avond was een GEWELDIGE zonsondergang die we vanaf het strand aan Lago Nordensklöld konden volgen. Echt een prachtige afsluiting van het jaar 2012.

Nieuwjaars dag was een zware dag, en nee, niet door de alcoholische versnaperingen van de dag ervoor….. De afstand was lang en het terrein wederom heuvelachtig. Tussen de fuchsia en rododendron achtige struiken lopend helaas weinig vlakke stukken en veel lossen keien. Dit, plus een striemende zon en een linkerknie die toch wel erg pijnlijk begon te worden op de steile stukken, maakte het zwaar. Medicatie van de doctor (altijd handig) mocht niet echt baten en het tempo daalde. Ondanks dat, werd het vierde camp, Campamento Torres, met hangen en wurgen gehaald.

Die middag, omdat het weer goed was, ook maar het laatste uurtje naar boven geklommen om de torens van Torres del Paine te zien. Met alleen wat water en een fototoestel de laatste etappe afgelegd voor een blik op de drie torens in volle zon. Missie geslaagd, ik heb ze gezien en natuurlijk vastgelegd op foto.

Na het wel verdiende avondeten, (spaghetti natuurlijk!), vroeg het bed in om de volgende dag de zonsopkomst te zien. 3:45 ging het wekkertje, maar voor mij zat een tweede beklimming om de torens te bekijken er niet in. Gammele knie was erg stijf en lopen op een normale manier was lastig. Dus de rest van het team maar naar boven gestuurd om de zonsopkomst op de gevoelige plaat vast te leggen. Het was (gelukkig voor mij) niet de beste zonsopkomst, dus ik kon later met een rustig gevoel dat ik niet al te veel gemist had naar beneden afdalen, de bewoonde wereld in.

Na terug komst in Puerto Natales ’s avonds natuurlijk heerlijk gegeten met 10 andere wandelaars die we onderweg hebben leren kennen. Dit keer geen spaghetti maar STEAK. Erg lekker na die dagen kouwen op muesliebars en spaghetti.

Prachtige tocht met afgezien van één dag regen, goed weer. Maar +/- 75 km lopen, bergop en -af met een rugzak van 17 kg blijkt iets te veel van het goede voor mijn linkerknie te zijn (ben geen 18 meer……). Nu, twee dagen later, kan ik wel weer redelijk lopen maar het is nog steeds pijnlijk. Komende tijd maar even rustig aan doen ……

Morgen weer terug naar Argentinië om daar maar weer eens een gletsjer te bekijken. Nummer zoveel van deze reis, maar dit is wel een bijzondere nl: Perito Moreno El Calafate, Google maar eens.

Gisterenavond trouwens nog weer een oude bekende tegengekomen van de Antarctica reis; Mark alias “Radioman”. Interessant persoon die op zijn motor de wereld rond rijd. Heeft al 1 miljoen bezoekers op zijn blog http://radiomanridestheworld.com (waar ik ook in voor kom) gehad. Goede reden om maar weer eens een biertje te drinken met elkaar…..

Iedereen natuurlijk nog een gelukkig nieuwjaar en de beste wensen voor 2013.

Groeten vanuit een chill Chili Arnout