Wervelend en mysterieus Noord Vietnam

Na een reis van ongeveer 24 uur, die me van Christchurch via Sydney, Hong Kong naar Ho Chi Minh City in Vietnam heeft gebracht, ’s nachts zo rond tweeën eindelijk in kunnen checken in het hotel dat ik van te voren had geboekt. Na het aankomen in het eerste land dat ik ga bezoeken van het schiereiland genaamd Indochina, duurde al het allemaal langer dan gedacht.

Het was, ondanks het niet Christelijk aankomsttijd van vijf voor twaalf in de nacht, erg druk bij het loket voor het ophalen van de vooraf aangevraagde visa, en tot overmaat van ramp was het letterlijk eindeloos wachten bij de lopende band waar je je bagage vanaf moet plukken. Na drie maal nagevraagd te hebben of ik wel bij de goede band stond, er was hier geen beeldschermpje met daarop het juiste vluchtnummer, en na wel tien maal de laatst overgebleven koffers voorbij te hebben zien komen kon ik de conclusie treken dat mijn rugzak het niet gehaald had tot Ho Chi Minh City oftewel Saigon zoals het vroeger hete.
Gevolg was wat papier werk invullen bij een loketje waar gelukkig de medewerkers redelijk Engels konden spreken en vervolgens met alleen handbagage het vliegveld achter te laten in de hoop dat “my precious”, want zo voelt je rugzak van waaruit je al maanden leeft, snel wordt terug gevonden.

Gelukkig kwam na anderhalve dag en meerdere keren bellen het verlossende antwoord dat de tas getraceerd was en dat deze op de eerst volgende vlucht naar Hanoi, want daar, in de in het noorden van Vietnam gelegen hoofdstad, bevond ik me inmiddels, werd gezet. Na twee dagen zonder werden ik en mijn tas, waarin wel heel veel spullen zitten die je niet zo één twee drie vervangt, herenigd met elkaar en kon de reis worden voortgezet.

Ondertussen al even kennis kunnen maken met de wervelende stad Hanoi, die met 6,5 miljoen inwoners gevuld, de tweede grootste stad van het land is. Mijn uitermate goede Hotel (Rising Dragon Villa)voor maar twintig euro per nacht bevond zich in het zogenaamde Old Quarter, waar een wirwar van smalle straatjes en steegjes met daarin vele winkeltjes, werkplaatsen, restaurants en andere zaken het beeld bepalen. Overigens zijn deze zaakjes over het algemeen netjes geclusterd zodat er straten zijn ontstaan van bepaalde ambachten en je dus straten heb voor kleding, schoenen, plastic artikelen maar ook ijzerwaren en bijvoorbeeld bamboe attributen.
Over deze straten rijden honderden misschien wel duizenden brommers / scooters bepakt met zoveel, zo hoog en af en toe ook een zo breed mogelijk vracht die uit mensen of andere waren kan bestaan. Hiertussen manoeuvreren personenauto’s, taxi’s en kleine autobussen en op kruisingen is het iedereen voor zich! Er lijken hier geen voorrangsregels te bestaand, of niemand houdt zich eraan, en op de kruisingen drukt iedereen zijn voertuig in de richting waarin die wil met als gevolg een ongeordende bende kruisende voertuigen en daartussen wandelaars en fietsters waarbij iedereen net genoeg ruimte overlaat en zorgt dat de andere medeweggebruikers hun weg kunnen vervolgen.
Om nu te denken dat dit een onveilig land is; nee. Iedereen draagt hier keurig netjes een helm (voor vrouwen voorzien van extra inkeping voor de paardenstaart), afgezien dan van de kleine kinderen en of baby’s die in het laatste geval per één of twee op de arm worden mee gedragen, Safety Third!!

Als wandelaar een weg oversteken is hier een uitdaging want wachten tot beide rijbanen vrij zijn is onbegonnen werk. Gewoon oversteken is het devies, waar dan ook zelfs diagonaal over een kruising, en met een niet al
te hoge, constante snelheid dóór blijven lopen tot de andere kant is bereikt om vervolgens in het verlengde van de weg in de goot je weg te vervolgen. Ja, in de goot, want de stoep is vaak volledig ingenomen door geparkeerde scooters, verkoopwaar met de bijbehorende zittende en wachtende verkopers, of de plastic tuinstoelen, voetenbankjes en tafels van kinderformaat, waar zelfs ik als relatief kleine Nederlander me een onhandige reus voel om aan tafel te gaan.

En nu ik het aan tafel gaan heb benoemd; het eten is hier verassend (met als voorbeeld meerval loempia’s), goed en bij vlagen spectaculair lekker. Meerdere keren uitstekend gegeten in verschillende restaurants en zelfs op straat, dat wil zeggen ik opgevouwen op een mini voetenbankje proberend mij benen onder het tafeltje te krijgen zonder de heleboel op kop te gooien en het eten uit een keuken waar de Smaakpolitie waarschijnlijk niet zo vrolijk van wordt, zonder nare bijverschijnselen en farmaceutische nazorg. Naast de Vietnamese keuken van rijst en noodle gerechten voorzien van vlees of vis en veel groenten, kun je hier ook wel westerse gerechten krijgen maar daar heb ik me nog niet aan gewaagt. Bijkomend voordeel; ik heb het vermoeden dat door de licht verteerbare maaltijden de eerder in andere continenten zorgvuldig opgebouwde reserves voor mindere tijden zich aan het afbouwen zijn wat een goed teken is.

Naast eten in Hanoi ook meerder tempels en musea bezocht om zo wat meer achtergrond informatie te verzamelen over Vietnam en de Vietnamezen. Wat daaruit duidelijk wordt is dat dit land na meer dan duizend jaar overheersing door China, kolonisatie door Frankrijk en de Vietnamoorlog nu eindelijk een stabiel land is geworden waar de rust is wedergekeerd.

Relatieve rust wel te verstaan want het belangrijkste instrument op alle gemotoriseerde voertuigen in het verkeer blijkt de claxon te zijn die voor mij soms zonder aanwijsbare reden wordt geactiveerd om mede weg gebruikers te informeren dat er weer een wegpiraat op komst is. Inhalen,zelfs voor een blinde bocht, voorafgaande van hevig toeteren en knipperend met groot licht is hier de normaalste zaak van de wereld wat leidt tot oogdichtknijpende en tenenkrommende reactie bij mij en andere Westerse passagiers van het voertuig waarin we reizen.

De trein, een nalatenschap van de Franse overheersing, is het andere alternatief om rond te komen in Vietnam en met deze optie ben ik afgereisd naar het bergachtige stadje Sa Pa in het noord westen van Vietnam om een paar dagen te wandelen met een plaatselijke H’mong gids, in de met honderden terrassen ten behoeve van de rijstproductie gevulde dalen.

Ook Halong Bay, in het Vietnamees “Baai van de dalende Chinese draak”, uiteraard bezocht. In de baai liggen 1969 kalkstenen eilanden (monolieten) die op spectaculaire wijze oprijzen uit de oceaan en dichte begroeiing op de top hebben. Verschillende van de eilanden zijn hol en hebben enorme grotten, andere hebben een soort van meer geheel omringt door bergen, slechts verbonden met de zee door middel van een tunnel waar je per kano of kleine boot doorheen kunt varen. Drijvende dorpen waar de inwoners leven van visvangst en andere weekdieren, inclusief toeristen, complementeren het plaatje. De laaghangende bewolking en de druilerige omstandigheden, die hier heel normaal zijn voor de tijd van het jaar, zorgen voor een mysterieuze omgeving waarin traditionele Chinese houten zeilboten de toeristen door het labyrint van waterwegen leiden.

Inmiddels, zoekende naar meer zonnestralen, de nachttrein met een net iets te korte bed genomen naar het zuiden waar ik de stad Hue, de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam zo’n 650 kilometer van Hanoi, heb bezocht. Van het door meters dikke muren omringde oude gedeelte van de stad met daarbinnen het keizerlijke paleis, een replica van de Verboden Stad in Peking, is afgezien van een aantal gebouwen waaronder het paleis, weinig overgebleven na de Vietnamoorlog.

Met een tour verschillende plekken bekeken rond om de voormalige DMZ ofwel gedemilitariseerde zone welke de grens was tussen Noord- en Zuid Vietnam van 1954 tot 1975. In dit gebied is hevig gevochten en de gevolgen zijn hier en daar nog steeds zichtbaar in de vorm van bomkraters en erger nog doden en gewonden door oude mijnen en bommen.

Buiten de stad Hue liggen verschillende oude graf tomben van de Nguyen Dynastie die de oorlog beter hebben doorstaan welke ik heb bezocht. Dit overigens per scooter, wat de beste manier is. En wat het deelnemen aan het verkeer betreft; zoals de Engelsen zeggen: When in Rome, do as de Romans do, dus gewoon je scooter langzaam in de richting sturen van waar je naar toe wilt en iedereen gaat wel om je heen. Eerste kennismaking verliep goed en dat smaakt naar meer…..

Groeten vanuit een steeds meer zonnig en warmer wordend Vietnam

Arnout