Sweet as in Nieuw Zeeland

En ja, het genieten gaat ook hier in Nieuw Zeeland, het land met 4,3 miljoen inwoners en twintig keer zoveel schapen, gewoon verder, al begon het wel iets anders dan ik verwacht had. Hier letterlijk aan de andere kant van de wereld in Christchurch, daar waar ik vijftien jaar geleden ook een aantal dagen heb geslapen in een hostel in het centrum, daar ging ik de eerste dag even voor een wandeling naar het centrum van de stad. Met een kaartje van de stad in de hand met daarop een groot gearceerd gedeelte, zal wel voetgangers gebied zijn dacht ik, kwam ik bedrogen uit.

Ja, ik had wel gehoord van de aardbeving die de stad had getroffen in 2011 maar dat de impact zo groot was had ik niet verwacht. Een gebied met de afmetingen van ongeveer één kilometer bij vierhonderd meter midden in het centrum van de stad is onbewoonbaar verklaard, is compleet afgezet, niet toegankelijk en het leek er wel een oorlogsgebied. Tussen de open plekken waar ooit gebouwen hebben gestaan die door de aardbeving verwoest of al gesloopt zijn, allemaal leegstaande oude en nieuwe gebouwen, soms deels ingestort, soms vergezeld van een grote kraan om het af te breken. 120 gebouwen moeten nog worden afgebroken en daarna kan er pas weer met de opbouw worden begonnen en de verwachting is dat dit nog minstens tien jaar kan duren voordat Christchurch weer een normaal centrum heeft. Dit had ik niet verwacht en ik moet zeggen dat ik aardig onder de indruk was van de omvang en impact en dan heb ik het nog niet eens gehad over het verlies van de vele mensenlevens.

In tussen is er wel een nieuw uit zeecontainers opgebouwd vervangend winkelcentrum gebouwd dat met de verschillende felle kleuren er bijzonder modern en funky uitziet en toepasselijk “re-start” is genaamd. Het contrast met de iets verderop gelegen van drillende sloophamer geluiden voorziene spookcentrum is groot maar bijzonder om te zien is hoe de bewoners hiermee omgaan en de draad van het normale leven weer oppakken.

Ook voor mij ging na Christchurch het normale leven van een wereldreiziger weer door en er moest dus een manier gevonden worden om het zuidereiland rond te komen. Uiteindelijk gekozen om met de Stray-bus, een hop-on / hop-off bus die je alle mooie plekken laat zien, het eiland te verkennen. Deze oranje (maakte de keuze wat makkelijker) meestal met reizigers tussen de 20 en 50 jaar gevulde bussen rijden een vaste route maar je kunt zelf bepalen waar en hoelang je ergens wilt verblijven en zo kun je in je eigen tempo het fantastische eiland met zeer vriendelijk inwoners ontdekken.

De eerste etappe bracht mij, samen met de plusminus veertig andere reizigers die je bij lange na niet leert kennen in een paar dagen, naar de rijkelijk met zeeleven gevulde oceaan van Kaikoura waar je het hele jaar door walvissen en dolfijnen kunt spotten. En met de gedachte van “nu we er toch zijn” deze optie ook maar gelicht, met als hoofdresultaat twee van het jagen op grote diepte uitrustende, achttien meter lange potvissen aan de oppervlakte, die na ongeveer tien minuten uithijgen de diepte weer opzochten ons achterlatend met een momentopname van de ons sierlijk vaarwel zwaaiende staart. Dit, samen met meerdere dolfijnen en zeevogels waaronder enkele albatrossen om de boot, en een eiland met in kleine poeltjes speels rondzwemmende jonge zeehondjes maakten de middag tot een succes. Het afsluitende biertje die avond smaakte prima en met het geluid van brekende golven op het strand iets verder op kwam de eerste dag tot een einde.

De dagen erna, al iets meer personen kennende, verder naar het noorden gereisd door de plaatsen Blenheim en Picton, in het gebied genaamd “Marlborough”, waar in de dalen tussen groene met bomen bezaaide bergen uitstekende wijnen worden geproduceerd. Strakke rijen van keurig onderhouden wijnranken bepalen het gezichtsveld en, jullie raden het al, ook hier de daaruit verkregen vruchtensappen,daar waar mogelijk, aan een keuring onderworpen door de op mijn tong bevindende smaakpapillen. De conclusie is niet afwijkend als die van Argentijnse- of de Chileense wijnen: dit smaakt naar meer!! En dat is mogelijk want in elk restaurant of supermarkt worden zo volop verkocht. Lucky me…!!

Andere hoogtepunten naast de wijn van dit zonovergoten noordelijker gebied van het zuidereiland zijn het Queen Charlotte Sound, een met beboste eilanden gevuld fjordachtige kustgebied en het kleinste nationale park van Nieuw Zeeland; Abel Tasman National Park. In dit naar de Nederlandse ontdekkingsreiziger genoemde park prachtig gewandeld met uitzicht op de goudkleurige stranden en daarna de grillige heuvelachtige met bomen, struiken en boomvarens begroeidekustlijn bekeken vanaf het azuur blauwe zoute water in een kajak.

Vanuit het noorden, inmiddels in een kleinere overzichtelijke bus, slingerde de weg zich soms parallel aan een rivier langzaam door een bergachtig groen landschap met oude bossen naar de westkust. Met zicht op de kustlijn,voorzien van af en toe springende dolfijnen en verlaten uitgestrekte stranden, bracht de prima geasfalteerde weg ons verder zuidelijk. De wegen, waarbij de bruggen meetsal maar éénbaans zijn om de kosten te drukken, zijn rustig en van de weinige voertuigen die je tegen komt is het merendeel een huurauto of een kampeerwagen met toeristen.

In Punakaiki genoten van als pannenkoeken op elkaar gestapelde rosten en de schitterende Porari Rivir Track wandeling door een door twee kalkstenen rotswanden omgeven dal gevuld met verschillende palmen en meters hoge boomvarens met daarin een rustig stromende kraakheldere rivier.

In Franz Jozef de gelijknamige gletsjer vanuit verschillende oogpunten bekeken. Vijftien jaar geleden heb ik deze gletsjer vanuit het uitgesleten met grijze rotsen gevulde dal kunnen bestijgen. Maar doordat het ijs zich inmiddels honderden meters heeft terug getrokken is deze tegenwoordig alleen maar met behulp van een prijzig helikopter te bereiken. En om de uitgaven van het toch al niet goedkope Nieuw Zeeland een beetje te drukken de helikopter view proberen te benaderen door de gletsjer vanaf een 1303 meter hoge top te bekijken. Lang zag het er na uit dat we totaal geen uitzicht zouden krijgen want er hing een dikke laag bewolking in het dal. Maar totaal onverwacht bleek de top zich boven de wolken massa te bevinden met als resultaat een prachtige wollige witte deken van wolken om ons heen, die doorbroken werd door de bergen met daarop het brede bovenste gedeelte van het ijsveld dat zich langzaam een weg naar beneden baant.
En terwijl de helikopters honderden meters onder ons voorbij kwamen om de ene na de andere lading mensen te droppen op de ijsmassa in de verte, denk ik dat wij die dag het beste uitzicht hadden van allemaal.

Overigens is het niet allemaal rozengeur en maneschijn hier in het paradijselijke Nieuw Zeeland. Ze hebben hier, en dan vooral aan de westkust, van die hele vervelende Sandfly’s. Van die kleine erg irritante vliegjes die als je ze niet van je af mept je huid veranderen in een rood gespikkeld mazelachtig oppervlak met kleine jeukende bultjes. Misschien toch maar eens wat spul kopen om de rozengeur te veranderen in citroen, want dat schijnt te helpen.

Na het prachtige meer Matheson met de perfecte reflectie van alles op de achtergrond inclusief Nieuw Zeelands hoogste berg Mt Cook in het spiegelgladde water ging de reis verder het binnenland in, maar nog steeds zuidelijk. In Wanaka genoten van Puzzling World, een klein pretpark waar je brein op allerlei manieren voor de gek wordt gehouden met hologrammen, schilderingen, puzzels, scheef gebouwde kamers en andere dingen waardoor de grijze massa weer eens in beweging moest komen om tot een logische verklaring te komen.

Op dit moment bevindt ik me in Queenstown, dat zich zelf “Adventure Capital of the World” noemt en waar het geen enkel probleem is om het saldo op je bankrekening een korte tijd te zien verdampen door toe te geven aan alle sportieve uitdagingen zoals bungy jumping, skydives en swings, downhillmoutainbiken, ziplines en andere water gerelateerde activiteiten die ze hier aanbieden. Maar in dit gezellige toeristische stadje, gelegen aan een groot diep meer omgeven met indrukwekkende veelal boomloze bergen, waar de vele restaurantjes en barretjes er uitdagend uitzien door het gebruik van veel hout en natuursteen materialen hou ik de hand op de knip voor wat de sportieve uitdagingen betreft. Vele van de bovenstaande “eenmaal in een mensenleven gedaan moeten hebbende” dingetjes al gedaan en ik bewaar mijn geld voor een ander spectaculair iets dat ze hier in Nieuw Zeeland, voor mij althans, onverwachts aanbieden.

De interne mens blijft overigens wel voorzien worden van de lokale delicatessen en het aanleggen van reserves, zoals in het dierenrijk gebruikelijk is voor mindere tijden, gaat gestaag verder. Met andere woorden: ik ben al klaar voor de winter…….. maar die laat voor mij, nog even op zich wachten…..

Sweet as (alles oké hier) vanuit Nieuw Zeeland,

Groeten Arnout