Water en wijn in het westen van Argentinië

Na de stoffige wegen van Patagonië achter te hebben gelaten, nu aangekomen in het merengebied van Argentinië. De eerste stop is in het plaatjes El Bolsón waar ik na de vele bus kilometers en bijna elke dag wel een nieuw hostel even een rust periode heb ingebouwd. En daarvoor is El Bolsón, een verleidelijk stadje gelegen in een breed dal tussen twee imponerende bergruggen met een relaxte atmosfeer, een onmiskenbare goede plek. In de jaren 70 van de vorige eeuw kwamen duizenden hippies hier al bijeen, aangetrokken door de positieve energie die de Cerro Piltriquitrón klaarblijkelijk uitstraalt, met als resultaat een relatief jong en vriendelijk stadje.
De grillige getande bergrug domineert het gezichtsveld vanuit het stadje, waar drie per week een markt wordt gehouden en de lokale bevolking vooral handgemaakte spullen zoals houtsnijwerk, speelgoed, sierraden maar ook levensmiddelen aan de man probeert te brengen. De straten worden overspoeld met toeristen die genieten van de sfeer, het beste schepijs van Argentinië bij Jauja, de groene stroken gras die regelmatig worden besproeid met de in overvloed aanwezige hoeveelheid water en natuurlijk de artistieke lokale bevolking. ’s Avonds wordt er in het centraal gelegen park muziek gemaakt door verschillende bands en terwijl de sterrenhemel van het zuidelijkhalfrond zich openbaart worden de ritmische klanken opgenomen door het aanwezige gemêleerde publiek. Kortom; wederom prettig vertoeven dus.

Het hostel “La Casona de Odile” waar ik een aantal nachten heb geslapen bevond zich weliswaar op vijf kilometer van het stadje maar de setting was zoals die van El Bolsón zelf; fantastisch. De uit hout opgetrokken lodge, verscholen tussen vele verschillende soorten bomen zoals berk en eucalyptus en andere inheemse varianten, ademde één en al sfeer uit. De tuin met meerdere vijvers, stroompjes met kleine bruggetjes gevoed door een riviertje waar je in kunt zwemmen, is voorzien van hangmatten waar je weer tot rust kunt komen en ruikt naar lavendel door het blauwepaarse volop in bloei staande veld van de door de vorige Franse eigenaar aangeplante lavendelstruiken.

Binnen zet de geur en sfeer zich voort en ook het personeel begrijpt wat een reiziger af en toe nodig heeft. Allemaal spreken ze je aan met je voornaam en alles wat je nuttigt kun je zelf pakken, wordt opgeschreven en hoeft niet direct te worden afgerekend zoals bij de meeste hostels. Naast eigen gebakken brood, bier en wijn uit de omgeving, heerlijk bereide maaltijden voor een prima prijs die, zoals het in Argentinië en Chili gaat, laat (20:45) worden geserveerd. Onder het genot van de eerder genoemde dranken en in het gezelschap van ander reizigers ontstaat er dan vaak een gezellig diner waardoor men andere reizigers snel en makkelijk leert kennen, met als gevolg dat de dagen erna ook weer prettiger verlopen. Een heerlijke gemoedelijke omgeving om tot rust te komen en dat heb ik ook een aantal dagen gedaan.

Maar om nu helemaal niets actief te doen en de prachtige omgeving aan me voorbij te laten gaan ging voor mij iets te ver. Dus de flanken van Cerro Piltriquitrón zijn door mij beklommen, dat wil zeggen; een uurtje redelijk stijl omhoog gewandeld tot de op 1400 meter gelegen refugio Piltriquitrón voor een mooi uitzicht, na eerst tien kilometer gravelweg te hebben afgelegd per taxi! Het panoramische uitzicht was erg mooi, met in het dal El Bolsón waarin je makkelijk de voorbij rijden de auto’s kunt spotten door de wolken stof die ze produceren op de on-geasfalteerde wegen en daarboven de met bomen bezaaide golvende bergen met hier en daar besneeuwde toppen.
Vlak bij deze refugio is park van uit hout gemaakte sculpturen van omgevallen bomen te vinden en deze hebben we uiteraard ook maar even bezocht om mijn collectie van gemaakte kiekjes maar weer eens uit te bereiden met een aantal nieuwe shots.

Een dag later een relatief makkelijke een veel gedane wandeling gemaakt naar refugio Cajón de Azul. De drie uur durende klim naar boven (knietje is aardig hersteld) begint met twee hangbruggen die in Nederland direct zouden worden afgekeurd wegens hun bevallig staat maar hier een “spannende uitdaging” vormen en leidt door een met oude bomen gevuld dal die uiteindelijk overgaat in een kloof waarbij de rotswanden langzaam maar zeker dichter tot elkaar komen. Tussen de wanden stroomt kraak helderwater dat naarmate de diepte van de rivier toeneemt ook in blauw intensiteit toeneemt. Uiteindelijk naderen de twee zijden elkaar tot op +/- 50 cm en op dit punt kun je letterlijk de kloof overbruggen door met één been aan beide zijde te gaan staan. Dit klinkt niet echt spannend maar als ik vermeld dat dit punt zich ongeveer 30 meter boven het wateroppervlakte bevind van de Rio Azul (alweer een blauwe rivier) zonder vangnetten natuurlijk, kun je je waarschijnlijk voorstellen dat dit een spectaculair punt was om op te staan. Niet weggelegd voor personen met hoogtevrees maar voor die groep was er plusminus 1,5 meter verder een brug gebouwd om veilig de overkant en de refugio te bereiken.

Op weg naar beneden in de brandende zon won de verleiding het en dus nog even gezwommen op een aantrekkelijk punt waar de rotskloof begon, met aanlokkelijk helder azuurblauw water waarin hier en daar kleine zalmen zwommen. Maar de aantrekkelijk uitziende stroom bleek na het eerste contact ijzig koud en de verkoelende werking had zijn effect nadat ik vijf minuten rond had gesparteld; gevolg hoofdpijn van het koude water en deze dan ook maar direct verlaten om op een grote warme rots weer op te warmen. En tijdens dit opwarmen nog het geluk om een grotere variant van de ook in Nederland voorkomende ijsvogel te spotten. Al vliegend boven het water gaven de vel blauw en oranje gekleurde veren mij duidelijk aan dat het om deze soort ging. Mooi slotstuk van weer een geslaagde dag in de omgeving van El Bolsón en een gevarieerd Argentinië.

Dat El Bolsón onder het merengebied van Argentinië valt vind ik eigenlijk een beetje vreemd want ik heb er weinig meren gezien. Maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door hoeveelheid en schoonheid van de meren in de omgeving van San Carlos de Bariloche oftewel Bariloche. De chocolade hoofdstad van Argentinië met gebouwen in “Bariloche Alpine stijl” van lokaal natuursteen en veel hout wordt werkelijk omgeven door vele meren met daaromheen beboste bergen en trekt vele toeristen aan. Zomers om te wandelen en ’s winters om het grootste skigebied van Zuid-Amerika te bezoeken.

Vanaf Cerro Campanario is de omgeving in volle pracht te aanschouwen, en onder het genot van een broodje en een kop koffie enige tijd in het restaurant op de top gezeten om de omgeving die afwisselend groen blauw kleurde in me op te nemen. Een dag later dezelfde omgeving per mountainbike bekeken en de +/- 24 kilometer van het heuvelachtige rondje Circuito Chico plus de twee maal 18 ook niet geheel vlakke kilometers om er te komen, bleken na drie maanden van weinig trainingsmeters op de fiets geen “appeltje eitje” meer te zijn. De laatste 10 á 15 kilometer werden op het tandvlees afgelegd, maar eenmaal aangekomen in Bariloche, waar de trottoirs van natuursteen er voor het eerst in Argentinië echt goed uitzien, was de ellende snel vergeten na het verorberen van kwart kilo heerlijk schepijs. De dagen erna genoten van chocola, de beste “Bife de Lomo” van Argentinië in restaurant “El Boliche de Alberto”, wat andere wandelingen, een fantastisch uitzicht van een hostel 1004 op tien hoog, prachtige zonsondergangen en ook nog een beetje van de zadelpijn. Ja, na drie maanden Zuid-Amerika ben ik tegenwoordig beter getraind in het hanteren van mes en vork om de sappige, rood gekleurde, lapjes rund naar binnen te slurpen om deze vervolgens met een scheutje rood weg te spoelen. Het valt niet mee als een wereldreiziger…….

Met Mendoza als laatste stop in Argentinië de bourgondische trend van genieten ook daar maar weer doorgetrokken. De stad staat bekend om zijn wijn maar dit is niet de grootste inkomstenbron van de met +/- 130.000 inwoners gevulde in het westen van Argentinië gelegen stad. Olie is de industrie die hier het meeste werkgelegenheid en geld oplevert, en in het dal dat rijkelijk gevuld is met keurig gerangschikte druivenranken vind je dan ook hier een daar een de ja-knikkende pompen die het zwarte goud naar de oppervlakte brengt. Niet interessant voor de toeristen, dus hierover lees je in de reisfolders en brochures helemaal niets. Voor hen en dus ook voor mij bestaat de vallei met op de achtergrond de hoogste pieken van Zuid-Amerika alleen maar uit de wijngaarden die onder andere de beste Malbec wijnen van Argentinië en misschien wel van de wereld produceren.

Wijnproeven in de verschillende wijngaarden oftewel Bodegas was dan ook het hoofdgerecht op het menu Mendoza. De vele wijngaarden met vaak vrij nieuwe, moderne strakke gebouwen van de grote jongens in deze branche of juist de oude landhuizen van de familie bedrijven, zijn perfect ingericht voor het rondleiden van de toeristen die vaak alleen maar geïnteresseerd zijn in het “proeven” van de glaasjes wit, roze of rood gemaakt uit de lokale druif. Ook wij, een klein groepje westerse backpackers aangevuld met Spaans sprekende toeristen uit verschillende delen van Zuid-Amerika begonnen deze trekken te vertonen na het aanhoren van hetzelfde verhaal bij de tweede van drie wijngaarden die we hebben bezocht. Gelukkige duurde de praatjes ook niet al te lang en kon er snel worden door geschakeld naar het belangrijke deel van de bezoeken…..het proeven. De dag werd afgesloten met een gigantische lunch met allemaal verschillende kleine lokale gerechten inclusief een aantal grote bellen “vruchtensap” natuurlijk, waardoor de terugreis voor de meeste in dromeland werd doorgebracht. Prima dag dus, voor zo ver ik het me kan herinneren…. (nee…, niet dronken alleen maar geslapen op de terugweg waardoor ik mogelijk iets gemist heb)!

De bijgerechten smaakten overigens ook goed en bestonden uit een bezoek aan de berggebied dat bekend staat als “Alta Montaña”, met zicht op de hoogste berg van Zuid-Amerika de Aconcagua (6959m) plus vele andere mooi gekleurde rotsen, pieken, dalen, (natuurlijke) bruggen en een bezoek aan een thermaal bad op een mooie plek in de bergen, dat helaas werd overspoeld door iets te veel lokale personen.

Toetje; de rit van Mendoza naar Santiago in Chili, een met haarspelden bezaaide weg door de hierboven genoemde, constant van kleur veranderende bergen loopt, met maar liefst 14 tunnels die je hier in Argentinië nauwelijks tegenkomt. Onder in de dalen een, voor de verandering, chocoladebruin kleurende rivier die zich een weg baant naar beneden door de met ronde rotsen gespikkelde koffieverkeerd gekleurde grond. Regenval, iets wat ik in de laatste zeven weken maar weinig heb gezien, met als gevolg modderstromen die het asfalt er doen uitzien als een belegde boterham met een hele dikke laag pasta, zorgde voor een uren lange vertraging op deze busreis. Maar na ruim 3 maanden Zuid-Amerika is mijn systeem er inmiddels aan gewend dat de dingen hier meestal langer duren dan gepland en rustig achteroverliggende in een comfortabele bus fauteuil genietend van het uitzicht werden de laatste uurtjes in Argentinië doorgebracht op weg naar Santiago de Chili, voor de laatste dagen in Zuid-Amerika……

Mañana mañana, Arnout